http://www.explanator.pl/pl/szkolenia_otwarte/Handel_z_Rosja_problemy_i_rozwiazania-Warszawa/602
czwartek, 7 listopada 2013
Konferencja pt. Handel z Rosją – problemy i rozwiązania. Wejście na rynek rosyjski i efektywna współpraca ze wschodnimi partnerami.
Zapraszam do udziału w konferencji pt. Handel z Rosją – problemy i rozwiązania. Wejście na rynek rosyjski i efektywna współpraca ze wschodnimi partnerami, której jestem uczestnikiem.
http://www.explanator.pl/pl/szkolenia_otwarte/Handel_z_Rosja_problemy_i_rozwiazania-Warszawa/602
http://www.explanator.pl/pl/szkolenia_otwarte/Handel_z_Rosja_problemy_i_rozwiazania-Warszawa/602
poniedziałek, 11 marca 2013
Uznanie wyroku zagranicznego za skuteczny na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
W zależności od charakteru, orzeczenia zagraniczne podlegają odmiennym procedurom, mającym na celu ich wykonanie w Polsce. Ogólnie orzeczenie te można w uproszczenie podzielić na trzy grupy: majątkowe podlegające wykonaniu w postępowaniu egzekucyjnym, niemajątkowe (np. wyroki rozwodowe i inne w sprawach rodzinnych) oraz spadkowe.
Wymogiem skuteczności orzeczeń w sprawach cywilnych, wydanych przez sądy zagraniczne, nie nadających się do egzekucji, a należących w Polsce do drogi sądowej, jest ich uznanie przez sąd polski.
Każdy, kto ma w tym interes prawny, może wystąpić z wnioskiem o uznanie orzeczenia zagranicznego sądu. Do tego wniosku powinien zostać dołączony urzędowy odpis wyroku, a ponadto jego uwierzytelniony przekład oraz stwierdzenie, że orzeczenie jest prawomocne. Jeśli wyrok jest zaoczny, to również zaświadczenie o należytym doręczeniu pozwanemu wezwania.
Uznania takiego nie wymagają prawomocne orzeczenia sądu zagranicznego w niemajątkowych sprawach obywateli obcych, które zostały wydane przez sąd właściwy według ich prawa ojczystego, chyba że orzeczenie takie ma być podstawą zawarcia małżeństwa albo stanowić podstawę wpisu w księdze stanu cywilnego, w księdze wieczystej lub innym rejestrze w Polsce.
Dla uznania orzeczenia pod warunkiem wzajemności muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art., 1145 kodeksu postępowania cywilnego:
(1) prawomocność orzeczenia w państwie, w którym zostało wydane,
(2) sprawa nie należy, w myśl prawa polskiego lub umowy międzynarodowej, do wyłącznej jurysdykcji sądów polskich lub sądów państwa trzeciego,
(3) strona nie była pozbawiona możności obrony lub - w przypadku nieposiadania zdolności procesowej - należytego przedstawicielstwa,
(4) sprawa nie została już prawomocnie osądzona przed sądem polskim albo nie wszczęto jej przed sądem polskim powołanym do jej rozstrzygnięcia, zanim orzeczenie sądu zagranicznego stało się prawomocne,
(5) orzeczenie nie jest sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej,
(6) przy wydaniu orzeczenia w sprawie, w której należało zastosować prawo polskie, prawo to zostało zastosowane, chyba że zastosowanie w sprawie obce prawo nie różni się w sposób istotny od prawa polskiego.
Gdy orzeczenie sądu państwa obcego stwierdza - zgodnie z przepisami tego państwa o właściwości jego sądów i zgodnie z prawem tego państwa - nabycie przez osobę mieszkającą w Polsce mienia spadkowego, które znajdowało się na obszarze tego państwa obcego, wówczas nie jest wymagane stosowanie warunków pkt 4 i 6 oraz warunku wzajemności.
Przestrzeganie warunku wzajemności nie jest również wymagane w sprawach należących według prawa polskiego do wyłącznej jurysdykcji państwa, skąd pochodzi orzeczenie.
Powyższych sześciu warunków nie stosuje się do uznania prawomocnych orzeczeń sądu zagranicznego w sprawach niemajątkowych obywateli obcych, wydanych przez sąd właściwy według ich prawa ojczystego. Przyczyną odmowy uznania takiego orzeczenia może być tylko sprzeczność orzeczenia z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
O uznaniu orzeka na rozprawie z udziałem prokuratora sąd okręgowy w trzyosobowym składzie, miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy lub w którego okręgu znajduje się miejscowo właściwy sąd rejonowy. W braku tej podstawy orzeka sąd właściwy dla miasta Warszawy. W sprawie o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego przysługuje apelacja, a od postanowienia sądu apelacyjnego skarga kasacyjna. Możliwe też jest wznowienie postępowania, które zakończyło się prawomocnym postanowieniem.
Do prawomocnych postanowień sądu polskiego, które uznają zagraniczne wyroki orzekające rozwód lub unieważnienie małżeństwa albo ustalające nieistnienie małżeństwa stosuje się odpowiednio przepisy polskie o niedopuszczalności skargi o wznowienie i o niedopuszczalności przywrócenia terminu do złożenia środka odwoławczego od wyroku. Zarówno skarga jak i przywrócenie terminu jest niedopuszczalne, gdy choćby jedna ze stron zawarła po uprawomocnieniu się wyroku nowy związek małżeński.
Wniosek o uznanie wyroku sądu zagranicznego powinien być podpisany przez wnioskodawcę lub ustanowionego pełnomocnika procesowego, którym poza adwokatem, prowadzącym praktykę w Polsce. We wniosku należy podać:
1. dane ogólne:
• imię, nazwisko i adres wnioskodawcy,
• imię, nazwisko i adres pełnomocnika do doręczeń w Polsce, ustanowionego w sprawie,
• imię, nazwisko i adres zamieszkania uczestnika postępowania,
- jeżeli aktualny adres jest nieznany należy podać ostatni znany adres lub złożyć zaświadczenie władz państwa ostatniego miejsca zamieszkania, że adres ten nie jest znany,
• w sprawach o uznanie wyroku rozwodowego datę i miejsce zawarcia związku małżeńskiego (gdy małżeństwo było zawarte za granicą),
• obywatelstwo jakie posiadali małżonkowie w dacie wniesienia pozwu o rozwód i jakie posiadają obecnie,
• uzasadnienie interesu prawnego żądania uznania wyroku o ile nie posiada obywatelstwa polskiego (do czego potrzebne jest wnioskodawcy uznanie wyroku),
• wyjaśnienie, czy w Polsce toczyła się sprawa o rozwód a jeśli tak, to wskazanie sądu i sygnatury akt,
2. wyrok rozwodowy w oryginale językowym ze stwierdzeniem prawomocności + 4 fotokopie tego wyroku,
3. tłumaczenie wyroku na język polski przez tłumacza przysięgłego w Polsce + 4 fotokopie tego tłumaczenia (jeżeli tłumaczenie jest dokonane za granicą to 1 egzemplarz tego tłumaczenia musi być poświadczony przez Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej),
4. Skrócony odpis aktu małżeństwa z Urzędu Stanu Cywilnego -gdy małżeństwo było zawierane w Polsce lub zarejestrowane w naszych księgach.
5. W sprawach o uznanie orzeczenia o przysposobieniu odpis zupełny aktu urodzenia dziecka.
6. Zasadne jest załączenie oświadczenia uczestnika postępowania akceptującego treść wniosku i ustanawiającego pełnomocnika do doręczeń na terenie Polski, którym może być osoba obca, co pozwoli uniknąć czasochłonnego doręczenia korespondencji dla uczestnika za granicę i jej kosztownego tłumaczenia. Oświadczenie uczestnika musi być przez niego podpisane a podpis poświadczony notarialnie lub w Konsulacie.
Uznanie orzeczenia dotyczącego rozwodu, separacji lub unieważnienia małżeństwa wydanego przez sąd państwa obcego należącego do Unii Europejskiej
Wyroki te zgodnie z art.1145 kodeksu postępowania cywilnego podlegają uznaniu z mocy prawa i procedura ich uznania odbywa się w trybie administracyjnym przez Urzędy Stanu Cywilnego.
Wraz z wnioskiem o uznanie orzeczenia, należy dołączyć:
• oryginał zagranicznego orzeczenia wraz z klauzulą prawomocności,
• świadectwo określone w art. 39 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 2201/2003,
• oryginał urzędowego tłumaczenia w/w dokumentów dokonanego przez tłumacza przysięgłego lub w przypadku osób będących poza granicami polski przez konsula.
Urząd Stany Cywilnego na podstawie wyroku zagranicznego dokonuje wpisania stosownej wzmianki dodatkowej w akcie małżeństwa.
1. Na podstawie Rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003r. podlegają „ uznaniu” i wykonaniu w Polsce orzeczenia państw UE ( oprócz Danii), które zapadły w postępowaniu wszczętym i zakończonym prawomocnie po dniu 1 maja 2004r.
2. W sytuacji gdy orzeczenie sądu państwa UE zostało wydane zaocznie, wnioskodawca przedstawia:
a) oryginał lub uwierzytelniony odpis dokumentu, z którego wynika, że pismo wszczynające postępowanie lub pismo równorzędne zostało doręczone stronie, która nie stawiła się w sądzie;
lub
b) dokument wskazujący, że strona przeciwna jednoznacznie zgadza się z orzeczeniem.
W przypadku braku tych dokumentów właściwym do uznania orzeczenia będzie Sąd Okręgowy miejsca zamieszkania.
Należy pamiętać, iż spośród krajów Unii Europejskiej, Rozporządzenia nie ratyfikowała Dania.
W przypadku wniosku o uznanie orzeczenia sądu państwa obcego spoza Unii Europejskiej w oparciu o przepisy kodeksu postępowania cywilnego, wymagane są następujące dokumenty
• oryginał zagranicznego orzeczenia wraz z APOSTILLE
• dokument stwierdzający, że orzeczenie jest prawomocne, chyba że prawomocność orzeczenia wynika z jego treści,
• oryginał urzędowego tłumaczenia w/w dokumentów dokonanego przez polskiego konsula lub na terenie Polski przez tłumacza przysięgłego,
• wniosek o uznanie orzeczenia
Rejestracja orzeczenia następuje poprzez naniesienie wzmianki w akcie stanu cywilnego, np. o rozwodzie, separacji, zaprzeczeniu lub ustaleniu ojcostwa. Wpisanie jej na podstawie orzeczenia zagranicznego może nastąpić, jeżeli orzeczenie to podlega uznaniu na obszarze Polski.
Uznanie zagranicznego orzeczenia z mocy prawa następuje:
• na podstawie Rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, które w sprawach stanu cywilnego dotyczy orzeczeń o rozwodzie, separacji i unieważnieniu małżeństwa pochodzących z państw Unii Europejskiej poza Danią, wydanych w postępowaniach wszczętych po 1 maja 2004 r. (patrz karta informacyjna: Rejestracja rozwodu orzeczonego w Unii Europejskiej),
• na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, które dotyczą orzeczeń w sprawach cywilnych pochodzących ze wszystkich państw świata (z wyjątkiem orzeczeń, o których mowa wyżej i orzeczeń, których uznawanie następuje na podstawie zawartych przez Polskę umów dwustronnych), wydanych 1 lipca 2009 r. lub później,
• na podstawie zawartych przez Polskę umów dwustronnych.
W przypadku, gdy strona postępowania przeczy autentyczności dokumentu, dokument powinien być uwierzytelniony przez polskiego konsula.
Każdy, kto ma w tym interes prawny, może wystąpić do sądu z wnioskiem o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega albo nie podlega uznaniu. Wniosek rozpoznaje sąd okręgowy, który byłby miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy rozstrzygniętej orzeczeniem sądu państwa obcego lub w którego okręgu znajduje się miejscowo właściwy sąd rejonowy, a w braku tej podstawy - Sąd Okręgowy w Warszawie.
W stosunku do orzeczeń podlegających uznaniu na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego, ale wydanych przed dniem 1 lipca 2009 r., stosuje się przepisy Kodeksu wg stanu sprzed tej daty, to znaczy, że ich skuteczność na obszarze Polski zależy od wyniku postępowania sądowego o uznanie orzeczenia, wszczynanego na wniosek zainteresowanej osoby. Do wpisania wzmianki w akcie stanu cywilnego na podstawie takiego orzeczenia niezbędne jest złożenie zarówno orzeczenia zagranicznego, jak i prawomocnego postanowienia polskiego sądu okręgowego o uznaniu tego orzeczenia.
Orzeczenia sądów państw obcych w sprawach cywilnych, nadające się do wykonania w drodze egzekucji, stają się tytułami wykonawczymi po stwierdzeniu ich wykonalności przez sąd polski. Stwierdzenie wykonalności następuje, jeżeli orzeczenie jest wykonalne w państwie, z którego pochodzi, oraz nie istnieją przeszkody określone w art. 1146 § kodeksu postępowania cywilnego (patrz wyżej).
Stwierdzenie wykonalności następuje na wniosek wierzyciela przez nadanie orzeczeniu sądu państwa obcego klauzuli wykonalności.
O nadaniu klauzuli wykonalności orzeka sąd okręgowy miejsca zamieszkania albo siedziby dłużnika, a w braku takiego sądu — sąd okręgowy, w którego okręgu ma być prowadzona egzekucja.
W terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia odpisu wniosku dłużnik może przedstawić stanowisko w sprawie. Sąd rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym.
Na postanowienie sądu okręgowego w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności służy zażalenie, a od postanowienia sądu apelacyjnego — skarga kasacyjna; można także żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym postanowieniem w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności, oraz stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia wydanego w tym przedmiocie.
Egzekucja na podstawie orzeczenia sądu państwa obcego może być wszczęta po uprawomocnieniu się postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności. Do czasu upływu terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie sądu okręgowego o nadaniu klauzuli wykonalności, a w razie wniesienia zażalenia — do czasu jego rozpoznania przez sąd apelacyjny, postanowienie to stanowi tytuł zabezpieczenia. Sposób zabezpieczenia określa wierzyciel we wniosku o dokonanie zabezpieczenia. Wykonanie zabezpieczenia, sąd okręgowy może uzależnić od złożenia przez wierzyciela kaucji. Dłużnikowi przysługuje pierwszeństwo zaspokojenia z kaucji złożonej przez wierzyciela przed wszystkimi innymi wierzycielami wierzyciela.
Ugody w sprawach cywilnych zawarte przed sądami i innymi organami państw obcych lub przez nie zatwierdzone stają się tytułami wykonawczymi po stwierdzeniu ich wykonalności, jeżeli są one wykonalne w państwie pochodzenia i nie są sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej
Postanowienia powyższe nie dotyczą jednak wykonalności orzeczeń sądów państw członkowskich Unii Europejskiej, ugód zawartych przed takimi sądami lub zatwierdzonych przez takie sądy oraz dokumentów urzędowych sporządzonych w tych państwach, opatrzonych zaświadczeniem europejskiego tytułu egzekucyjnego
Orzeczenia sądów państw członkowskich Unii Europejskiej, ugody zawarte przed takimi sądami lub zatwierdzone przez takie sądy oraz dokumenty urzędowe sporządzone w państwach członkowskich Unii Europejskiej, opatrzone w tych państwach zaświadczeniem europejskiego tytułu egzekucyjnego, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Polsce po nadaniu klauzuli wykonalności. Klauzulę wykonalności nadaje sąd rejonowy właściwości ogólnej dłużnika, a jeżeli tej właściwości nie można ustalić — sąd rejonowy w którego okręgu ma być wszczęta egzekucja.
Również europejskie nakazy zapłaty wydane przez sądy państw członkowskich Unii Europejskiej, których wykonalność została stwierdzona w tych państwach na podstawie przepisów odrębnych, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po nadaniu klauzuli wykonalności.
Także orzeczenia sądów państw członkowskich Unii Europejskiej wydane w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń, opatrzone w tych państwach zaświadczeniem na podstawie przepisów odrębnych, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po nadaniu klauzuli wykonalności.
Zupełnie inaczej wygląda procedura, gdy dotyczy ona spraw spadkowych. Do jurysdykcji krajowej należą sprawy spadkowe, jeżeli spadkodawca w chwili śmierci był obywatelem polskim lub miał miejsce zamieszkania bądź miejsce zwykłego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej. Do jurysdykcji krajowej należą również sprawy spadkowe, jeżeli majątek spadkowy albo jego znaczna część znajduje się w Rzeczypospolitej Polskiej.
Powyższe oznacza, że nie ma możności uznania w Polsce zagranicznego wyroku spadkowego, lecz stwierdzenie nabycia spadku należy od nowa rozpocząć w Polsce i uzyskać ponownie, tym razem orzeczenie spadkowe wydane przez polski sąd.
Wymogiem skuteczności orzeczeń w sprawach cywilnych, wydanych przez sądy zagraniczne, nie nadających się do egzekucji, a należących w Polsce do drogi sądowej, jest ich uznanie przez sąd polski.
Każdy, kto ma w tym interes prawny, może wystąpić z wnioskiem o uznanie orzeczenia zagranicznego sądu. Do tego wniosku powinien zostać dołączony urzędowy odpis wyroku, a ponadto jego uwierzytelniony przekład oraz stwierdzenie, że orzeczenie jest prawomocne. Jeśli wyrok jest zaoczny, to również zaświadczenie o należytym doręczeniu pozwanemu wezwania.
Uznania takiego nie wymagają prawomocne orzeczenia sądu zagranicznego w niemajątkowych sprawach obywateli obcych, które zostały wydane przez sąd właściwy według ich prawa ojczystego, chyba że orzeczenie takie ma być podstawą zawarcia małżeństwa albo stanowić podstawę wpisu w księdze stanu cywilnego, w księdze wieczystej lub innym rejestrze w Polsce.
Dla uznania orzeczenia pod warunkiem wzajemności muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art., 1145 kodeksu postępowania cywilnego:
(1) prawomocność orzeczenia w państwie, w którym zostało wydane,
(2) sprawa nie należy, w myśl prawa polskiego lub umowy międzynarodowej, do wyłącznej jurysdykcji sądów polskich lub sądów państwa trzeciego,
(3) strona nie była pozbawiona możności obrony lub - w przypadku nieposiadania zdolności procesowej - należytego przedstawicielstwa,
(4) sprawa nie została już prawomocnie osądzona przed sądem polskim albo nie wszczęto jej przed sądem polskim powołanym do jej rozstrzygnięcia, zanim orzeczenie sądu zagranicznego stało się prawomocne,
(5) orzeczenie nie jest sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej,
(6) przy wydaniu orzeczenia w sprawie, w której należało zastosować prawo polskie, prawo to zostało zastosowane, chyba że zastosowanie w sprawie obce prawo nie różni się w sposób istotny od prawa polskiego.
Gdy orzeczenie sądu państwa obcego stwierdza - zgodnie z przepisami tego państwa o właściwości jego sądów i zgodnie z prawem tego państwa - nabycie przez osobę mieszkającą w Polsce mienia spadkowego, które znajdowało się na obszarze tego państwa obcego, wówczas nie jest wymagane stosowanie warunków pkt 4 i 6 oraz warunku wzajemności.
Przestrzeganie warunku wzajemności nie jest również wymagane w sprawach należących według prawa polskiego do wyłącznej jurysdykcji państwa, skąd pochodzi orzeczenie.
Powyższych sześciu warunków nie stosuje się do uznania prawomocnych orzeczeń sądu zagranicznego w sprawach niemajątkowych obywateli obcych, wydanych przez sąd właściwy według ich prawa ojczystego. Przyczyną odmowy uznania takiego orzeczenia może być tylko sprzeczność orzeczenia z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
O uznaniu orzeka na rozprawie z udziałem prokuratora sąd okręgowy w trzyosobowym składzie, miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy lub w którego okręgu znajduje się miejscowo właściwy sąd rejonowy. W braku tej podstawy orzeka sąd właściwy dla miasta Warszawy. W sprawie o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego przysługuje apelacja, a od postanowienia sądu apelacyjnego skarga kasacyjna. Możliwe też jest wznowienie postępowania, które zakończyło się prawomocnym postanowieniem.
Do prawomocnych postanowień sądu polskiego, które uznają zagraniczne wyroki orzekające rozwód lub unieważnienie małżeństwa albo ustalające nieistnienie małżeństwa stosuje się odpowiednio przepisy polskie o niedopuszczalności skargi o wznowienie i o niedopuszczalności przywrócenia terminu do złożenia środka odwoławczego od wyroku. Zarówno skarga jak i przywrócenie terminu jest niedopuszczalne, gdy choćby jedna ze stron zawarła po uprawomocnieniu się wyroku nowy związek małżeński.
Wniosek o uznanie wyroku sądu zagranicznego powinien być podpisany przez wnioskodawcę lub ustanowionego pełnomocnika procesowego, którym poza adwokatem, prowadzącym praktykę w Polsce. We wniosku należy podać:
1. dane ogólne:
• imię, nazwisko i adres wnioskodawcy,
• imię, nazwisko i adres pełnomocnika do doręczeń w Polsce, ustanowionego w sprawie,
• imię, nazwisko i adres zamieszkania uczestnika postępowania,
- jeżeli aktualny adres jest nieznany należy podać ostatni znany adres lub złożyć zaświadczenie władz państwa ostatniego miejsca zamieszkania, że adres ten nie jest znany,
• w sprawach o uznanie wyroku rozwodowego datę i miejsce zawarcia związku małżeńskiego (gdy małżeństwo było zawarte za granicą),
• obywatelstwo jakie posiadali małżonkowie w dacie wniesienia pozwu o rozwód i jakie posiadają obecnie,
• uzasadnienie interesu prawnego żądania uznania wyroku o ile nie posiada obywatelstwa polskiego (do czego potrzebne jest wnioskodawcy uznanie wyroku),
• wyjaśnienie, czy w Polsce toczyła się sprawa o rozwód a jeśli tak, to wskazanie sądu i sygnatury akt,
2. wyrok rozwodowy w oryginale językowym ze stwierdzeniem prawomocności + 4 fotokopie tego wyroku,
3. tłumaczenie wyroku na język polski przez tłumacza przysięgłego w Polsce + 4 fotokopie tego tłumaczenia (jeżeli tłumaczenie jest dokonane za granicą to 1 egzemplarz tego tłumaczenia musi być poświadczony przez Konsulat Rzeczypospolitej Polskiej),
4. Skrócony odpis aktu małżeństwa z Urzędu Stanu Cywilnego -gdy małżeństwo było zawierane w Polsce lub zarejestrowane w naszych księgach.
5. W sprawach o uznanie orzeczenia o przysposobieniu odpis zupełny aktu urodzenia dziecka.
6. Zasadne jest załączenie oświadczenia uczestnika postępowania akceptującego treść wniosku i ustanawiającego pełnomocnika do doręczeń na terenie Polski, którym może być osoba obca, co pozwoli uniknąć czasochłonnego doręczenia korespondencji dla uczestnika za granicę i jej kosztownego tłumaczenia. Oświadczenie uczestnika musi być przez niego podpisane a podpis poświadczony notarialnie lub w Konsulacie.
Uznanie orzeczenia dotyczącego rozwodu, separacji lub unieważnienia małżeństwa wydanego przez sąd państwa obcego należącego do Unii Europejskiej
Wyroki te zgodnie z art.1145 kodeksu postępowania cywilnego podlegają uznaniu z mocy prawa i procedura ich uznania odbywa się w trybie administracyjnym przez Urzędy Stanu Cywilnego.
Wraz z wnioskiem o uznanie orzeczenia, należy dołączyć:
• oryginał zagranicznego orzeczenia wraz z klauzulą prawomocności,
• świadectwo określone w art. 39 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 2201/2003,
• oryginał urzędowego tłumaczenia w/w dokumentów dokonanego przez tłumacza przysięgłego lub w przypadku osób będących poza granicami polski przez konsula.
Urząd Stany Cywilnego na podstawie wyroku zagranicznego dokonuje wpisania stosownej wzmianki dodatkowej w akcie małżeństwa.
1. Na podstawie Rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003r. podlegają „ uznaniu” i wykonaniu w Polsce orzeczenia państw UE ( oprócz Danii), które zapadły w postępowaniu wszczętym i zakończonym prawomocnie po dniu 1 maja 2004r.
2. W sytuacji gdy orzeczenie sądu państwa UE zostało wydane zaocznie, wnioskodawca przedstawia:
a) oryginał lub uwierzytelniony odpis dokumentu, z którego wynika, że pismo wszczynające postępowanie lub pismo równorzędne zostało doręczone stronie, która nie stawiła się w sądzie;
lub
b) dokument wskazujący, że strona przeciwna jednoznacznie zgadza się z orzeczeniem.
W przypadku braku tych dokumentów właściwym do uznania orzeczenia będzie Sąd Okręgowy miejsca zamieszkania.
Należy pamiętać, iż spośród krajów Unii Europejskiej, Rozporządzenia nie ratyfikowała Dania.
W przypadku wniosku o uznanie orzeczenia sądu państwa obcego spoza Unii Europejskiej w oparciu o przepisy kodeksu postępowania cywilnego, wymagane są następujące dokumenty
• oryginał zagranicznego orzeczenia wraz z APOSTILLE
• dokument stwierdzający, że orzeczenie jest prawomocne, chyba że prawomocność orzeczenia wynika z jego treści,
• oryginał urzędowego tłumaczenia w/w dokumentów dokonanego przez polskiego konsula lub na terenie Polski przez tłumacza przysięgłego,
• wniosek o uznanie orzeczenia
Rejestracja orzeczenia następuje poprzez naniesienie wzmianki w akcie stanu cywilnego, np. o rozwodzie, separacji, zaprzeczeniu lub ustaleniu ojcostwa. Wpisanie jej na podstawie orzeczenia zagranicznego może nastąpić, jeżeli orzeczenie to podlega uznaniu na obszarze Polski.
Uznanie zagranicznego orzeczenia z mocy prawa następuje:
• na podstawie Rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, które w sprawach stanu cywilnego dotyczy orzeczeń o rozwodzie, separacji i unieważnieniu małżeństwa pochodzących z państw Unii Europejskiej poza Danią, wydanych w postępowaniach wszczętych po 1 maja 2004 r. (patrz karta informacyjna: Rejestracja rozwodu orzeczonego w Unii Europejskiej),
• na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, które dotyczą orzeczeń w sprawach cywilnych pochodzących ze wszystkich państw świata (z wyjątkiem orzeczeń, o których mowa wyżej i orzeczeń, których uznawanie następuje na podstawie zawartych przez Polskę umów dwustronnych), wydanych 1 lipca 2009 r. lub później,
• na podstawie zawartych przez Polskę umów dwustronnych.
W przypadku, gdy strona postępowania przeczy autentyczności dokumentu, dokument powinien być uwierzytelniony przez polskiego konsula.
Każdy, kto ma w tym interes prawny, może wystąpić do sądu z wnioskiem o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega albo nie podlega uznaniu. Wniosek rozpoznaje sąd okręgowy, który byłby miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy rozstrzygniętej orzeczeniem sądu państwa obcego lub w którego okręgu znajduje się miejscowo właściwy sąd rejonowy, a w braku tej podstawy - Sąd Okręgowy w Warszawie.
W stosunku do orzeczeń podlegających uznaniu na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego, ale wydanych przed dniem 1 lipca 2009 r., stosuje się przepisy Kodeksu wg stanu sprzed tej daty, to znaczy, że ich skuteczność na obszarze Polski zależy od wyniku postępowania sądowego o uznanie orzeczenia, wszczynanego na wniosek zainteresowanej osoby. Do wpisania wzmianki w akcie stanu cywilnego na podstawie takiego orzeczenia niezbędne jest złożenie zarówno orzeczenia zagranicznego, jak i prawomocnego postanowienia polskiego sądu okręgowego o uznaniu tego orzeczenia.
Orzeczenia sądów państw obcych w sprawach cywilnych, nadające się do wykonania w drodze egzekucji, stają się tytułami wykonawczymi po stwierdzeniu ich wykonalności przez sąd polski. Stwierdzenie wykonalności następuje, jeżeli orzeczenie jest wykonalne w państwie, z którego pochodzi, oraz nie istnieją przeszkody określone w art. 1146 § kodeksu postępowania cywilnego (patrz wyżej).
Stwierdzenie wykonalności następuje na wniosek wierzyciela przez nadanie orzeczeniu sądu państwa obcego klauzuli wykonalności.
O nadaniu klauzuli wykonalności orzeka sąd okręgowy miejsca zamieszkania albo siedziby dłużnika, a w braku takiego sądu — sąd okręgowy, w którego okręgu ma być prowadzona egzekucja.
W terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia odpisu wniosku dłużnik może przedstawić stanowisko w sprawie. Sąd rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym.
Na postanowienie sądu okręgowego w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności służy zażalenie, a od postanowienia sądu apelacyjnego — skarga kasacyjna; można także żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym postanowieniem w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności, oraz stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia wydanego w tym przedmiocie.
Egzekucja na podstawie orzeczenia sądu państwa obcego może być wszczęta po uprawomocnieniu się postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności. Do czasu upływu terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie sądu okręgowego o nadaniu klauzuli wykonalności, a w razie wniesienia zażalenia — do czasu jego rozpoznania przez sąd apelacyjny, postanowienie to stanowi tytuł zabezpieczenia. Sposób zabezpieczenia określa wierzyciel we wniosku o dokonanie zabezpieczenia. Wykonanie zabezpieczenia, sąd okręgowy może uzależnić od złożenia przez wierzyciela kaucji. Dłużnikowi przysługuje pierwszeństwo zaspokojenia z kaucji złożonej przez wierzyciela przed wszystkimi innymi wierzycielami wierzyciela.
Ugody w sprawach cywilnych zawarte przed sądami i innymi organami państw obcych lub przez nie zatwierdzone stają się tytułami wykonawczymi po stwierdzeniu ich wykonalności, jeżeli są one wykonalne w państwie pochodzenia i nie są sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej
Postanowienia powyższe nie dotyczą jednak wykonalności orzeczeń sądów państw członkowskich Unii Europejskiej, ugód zawartych przed takimi sądami lub zatwierdzonych przez takie sądy oraz dokumentów urzędowych sporządzonych w tych państwach, opatrzonych zaświadczeniem europejskiego tytułu egzekucyjnego
Orzeczenia sądów państw członkowskich Unii Europejskiej, ugody zawarte przed takimi sądami lub zatwierdzone przez takie sądy oraz dokumenty urzędowe sporządzone w państwach członkowskich Unii Europejskiej, opatrzone w tych państwach zaświadczeniem europejskiego tytułu egzekucyjnego, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Polsce po nadaniu klauzuli wykonalności. Klauzulę wykonalności nadaje sąd rejonowy właściwości ogólnej dłużnika, a jeżeli tej właściwości nie można ustalić — sąd rejonowy w którego okręgu ma być wszczęta egzekucja.
Również europejskie nakazy zapłaty wydane przez sądy państw członkowskich Unii Europejskiej, których wykonalność została stwierdzona w tych państwach na podstawie przepisów odrębnych, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po nadaniu klauzuli wykonalności.
Także orzeczenia sądów państw członkowskich Unii Europejskiej wydane w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń, opatrzone w tych państwach zaświadczeniem na podstawie przepisów odrębnych, są tytułami egzekucyjnymi i podlegają wykonaniu w Rzeczypospolitej Polskiej po nadaniu klauzuli wykonalności.
Zupełnie inaczej wygląda procedura, gdy dotyczy ona spraw spadkowych. Do jurysdykcji krajowej należą sprawy spadkowe, jeżeli spadkodawca w chwili śmierci był obywatelem polskim lub miał miejsce zamieszkania bądź miejsce zwykłego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej. Do jurysdykcji krajowej należą również sprawy spadkowe, jeżeli majątek spadkowy albo jego znaczna część znajduje się w Rzeczypospolitej Polskiej.
Powyższe oznacza, że nie ma możności uznania w Polsce zagranicznego wyroku spadkowego, lecz stwierdzenie nabycia spadku należy od nowa rozpocząć w Polsce i uzyskać ponownie, tym razem orzeczenie spadkowe wydane przez polski sąd.
niedziela, 3 marca 2013
Podział majątku wspólnego
Na wykładach z procedury cywilnej uczono nas, że do sądu można wystąpić z każdym pozwem, nawet najmniej realnym np. o wydanie pegaza, który wszak jako zwierzę mityczne poza baśniami nie występuje. Niektórzy stosują tę zasadę jednak dosłownie. W czasie swojej wieloletniej praktyki sędziego i adwokata, spotkałem się z wieloma sytuacjami, które wydawałyby się niemożliwe, aby miały naprawdę miejsce. Tym, którzy nie wierzą, łatwo sprawdzić to w aktach spraw sądów w Poznaniu i Krotoszynie, w których miały one miejsce….
Co można podzielić ?
Sprawa dotyczyła podziału majątku wspólnego…. Sprawa dobiegała do końca, udało mi się podzielić wszystkie składniki majątku wspólnego…. Pozostało 5 słoików kompotów. Z czym były kompoty, niestety już nie pamiętam. Zaciekłość stron była tego stopnia, że żadna nie chciała ustąpić. Zaproponowałem więc, że dokonam podziału w ten sposób, iż każda ze stron dostanie po 2 słoiki. Natomiast w celu podziału 5 słoiczka, odraczam rozprawę i na kolejny termin każda strona powinna przyjść z własnym słoiczkiem, spornym kompotem oraz łyżeczką, która będę przekładać zawartość niepodzielnego słoika. Na szczęście, do kolejnego terminu rozprawy nie doszło – wnioskodawca zrzekł się spornego słoiczka i sprawę mogłem zakończyć… Długie lata myślałem, że taki podział nie powtórzy mi się więcej. I oto niedawno występując w roli pełnomocnika jednej ze stron, uczestniczyłem w podobnej sprawie o podział majątku wspólnego. Uczestnik postępowania, na pytanie co prócz mieszkania jest do podziału, odpowie sędziemu, że są tam dwa tapczany, dywany, żyrandole, krzesła, zastawa obiadowa, pościel, garnki, sztućce, szklanki, firlejki… Młody sędzia nieobyty z gwarą poznańską, zapytuje co to takiego firlejka…. Podsądny zacierając w charakterystyczny sposób ręce, powiada że to takie coś, którym w ten oto sposób robi się w garnku…. Na to sędzia powiada, że przykro mu, ale póki co nie jest w stanie owego ruchu dłońmi zapisać do protokołu rozprawy… Idąc tym tropem, na targu zainteresowałem się drewnianymi firlejkami, aby mieć ewentualny pogląd co do ich wartości. Nową firletkę można nabyć za 3 złote. Natomiast sporne firletki były używane, 10-letnie.Powstaje zatem pytanie, czy ich wartość powinna być obniżona, a może z uwagi na „zabytkowy” charakter podwyższona ? Niestety znowu nie doszło do odpowiedzi na kluczowe pytanie, bowiem w ostatecznym rozrachunku pan i tym razem jak przystało na dżentelmena, zrezygnował z dzielenia firlejek….
kwirlejka (http://www.poznan.pl/mim/slownik/)
• kwirlejka powsz. [mątewka]: Kwaśne mlyko to ino tóm kwirlejkóm tak, tak... sie kryńciło. Inform. Kwiyrlejkóm to moja żóna, jak tak sos robiła, to tóm kwyrlejkóm tak kwiyrlała.
Firlejka: drewniany przyrząd do mieszania płynów i substancji sproszkowanych (mątewka), inne nazwy: mątewka, koziołek, rogalka , firletka
poniedziałek, 24 marca 2008
OCHRONA NABYWCY W UMOWACH DEWELOPERSKICH
OCHRONA NABYWCY W UMOWACH DEWELOPERSKICH
Piękne katalogi z wizualizacją przyszłych mieszkań pobudzają naszą wyobraźnię. Podpisujemy umowę z deweloperem i zaczynamy meblować w wyobraźni nasze wirtualne mieszkanie. Znam – wcale nierzadkie przypadki – że w krótkim czasie po podpisaniu umowy niejedna osoba zaczęła kupować wyposażenie przyszłego mieszkania, a nawet szyć firany....
Tymczasem droga od podpisania umowy do otrzymania mieszkania jest bardzo długa i wyboista. Deweloperzy wykorzystują trend na rynku i starają się finansować swoje inwestycje w całości ze środków klientów. Powoduje to, iż w przypadku – na przykład – upadłości dewelopera, nie uzyskujemy własności lokalu, a co więcej wpłacone środki praktycznie przepadają i po raz wtóry jesteśmy zmuszeni do ponownego nabycia raz juz kupionego mieszkania, tym razem od syndyka upadłości...
Problem istnieje od wielu lat i wcale nie ulega zmniejszeniu. W związku z licznymi skargami od poszkodowanych klientów firm deweloperskich, Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił do ministra budownictwa Andrzeja Aumillera o zajęcie stanowiska w sprawie deweloperów, którzy żądają od klientów dopłat do ustalonych cen, grożąc zerwaniem umowy. Tymczasem w Ministerstwie Budownictwa trwają od wielu lat prace nad projektem ustawy o ochronie nabywcy w umowach deweloperskich, którego celem jest "poprawa pozycji osoby kupującej mieszkanie". Niestety, prace postępują bardzo powoli i projekt ustawy chyba jeszcze długo nie trafi pod obrady Sejmu, a przecież ustawa taka rozwiązywałaby wiele problemów. Projekt ustawy przewiduje m.in. wprowadzenie do stosunku nabywca - deweloper trzeciego podmiotu jakim jest bank oraz utworzenie nowych rodzajów rachunków bankowych: mieszkaniowego rachunku powierniczych typu otwartego i zamkniętego. Bank, posiłkując się w razie potrzeby wyspecjalizowanymi podmiotami, mógłby kontrolować terminowość i prawidłowość wywiązywania się dewelopera z przyjętych zobowiązań. W przypadku otwartego rachunku powierniczego istniałaby możliwość korzystania przez dewelopera ze zgromadzonych na nim środków przed zakończeniem przedsięwzięcia budowlanego i przeniesieniem własności lokalu na nabywcę. W przypadku rachunku zamkniętego środki pieniężne nie są wypłacane sukcesywnie deweloperowi, lecz miałyby być wypłacane dopiero po przeniesieniu praw do lokalu na nabywcę.
Ustawa określać ma też istotne elementy umowy deweloperskiej, wymaganych dla jej ważności, takie jak określenie terminu zakończenia budowy i przeniesienia prawa własności lokalu/domu (wraz z prawem własności lub użytkowania gruntu) na nabywcę, sposób indeksacji ceny lokalu, kary umowne za niedotrzymanie terminów przez strony, istotne cechy mającego powstać obiektu i inne. Ustawa zapewnia też klientowi dostęp do pełnej informacji o przedsięwzięciu budowlanym przed zawarciem umowy. Deweloper byłby zobowiązany do udostępnienia prospektu informacyjnego, który zawierałby dane dotyczące temat podmiotów realizujących inwestycję, planu jej finansowania, harmonogramu prac, lokalizacji budynku, położenia i układu lokali, standardu wykończenia, rodzaju użytych materiałów i technologii.
Póki co, klientom firm deweloperskich pozostaje bardzo wnikliwe czytanie umów deweloperskich. Zalecane jest zawieranie tych umów w formie aktu notarialnego, bowiem w takim przypadku istnieje możliwość nabycia roszczenie o ustanowienie odrębnej własności lokalu, które można dochodzić na drodze postępowania sądowego, a także można wtedy ujawnić je w księdze wieczystej nieruchomości. Warto byłoby też sięgnąć do wspomnianego wyżej projektu ustawy o ochronie nabywcy w umowach deweloperskich i starać się o wpisanie do ustawy z deweloperem przynajmniej podstawowych elementów umowy, przewidzianych w tymże projekcie. Projekt umowy przewiduje, iż umowa deweloperska powinna zawierać w szczególności:
1) oznaczenie nieruchomości, na której przeprowadzone zostanie przedsięwzięcie budowlane;
2) określenie położenia oraz istotnych cech budynku, będącego przedmiotem umowy, lub budynku, w którym ma znajdować się lokal będący przedmiotem umowy;
3) określenie usytuowania lokalu w budynku, jego powierzchni i układu pomieszczeń oraz zakresu i standardu prac wykończeniowych, do których wykonania zobowiązuje się deweloper;
4) termin uzyskania przez nabywcę prawa do lokalu;
5) terminy spełniania świadczeń pieniężnych nabywcy na rzecz dewelopera;
6) wskazanie rachunku powierniczego, na którym gromadzone mają
być środki pieniężne nabywcy, oraz określenie zasad (warunków) prowadzenia tego rachunku;
7) numer pozwolenia na budowę oraz oznaczenie organu, który je wydał;
8) termin rozpoczęcia i zakończenia budowy, cenę lokalu oraz określenie warunków rozwiązania umowy deweloperskiej, a także warunków zwrotu pozostałej części środków wpłaconych przez nabywcę w razie odstąpienia od umowy deweloperskiej;
9) informację dotyczącą istniejących obciążeń na nieruchomości lub obciążeń
mogących powstać w przyszłości z tytułu już zawartych lub przewidywanych umów;
10) inne postanowienia wymagane odrębnymi przepisami dotyczącymi odrębnej
własności lokali;
11) imię, nazwisko i miejsce zamieszkania nabywcy, albo jego nazwę, siedzibę i adres;
12) określenie miejsca i daty podpisania umowy.
Projekt ustawy przewiduje tez określenie maksymalnej wysokości opłat z tytułu zawarcia umowy rezerwacyjnej a także wysokość odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez nabywcę.
Uwzględniając wartość nabywanych mieszkań, wydaje się celowe skorzystanie w każdym przypadku z fachowej pomocy prawnika oraz należy działać z należyta starannością, aby zamiast wymarzonego mieszkania, nie popaść w poważne problemy finansowe.
Adwokat Andrzej Philips zawód prawnika wykonuje już od ponad 20 lat i ma za sobą doświadczenie sędziego, radcy prawnego i adwokata wykonującego zawód Zespole Adwokackim.
Piękne katalogi z wizualizacją przyszłych mieszkań pobudzają naszą wyobraźnię. Podpisujemy umowę z deweloperem i zaczynamy meblować w wyobraźni nasze wirtualne mieszkanie. Znam – wcale nierzadkie przypadki – że w krótkim czasie po podpisaniu umowy niejedna osoba zaczęła kupować wyposażenie przyszłego mieszkania, a nawet szyć firany....
Tymczasem droga od podpisania umowy do otrzymania mieszkania jest bardzo długa i wyboista. Deweloperzy wykorzystują trend na rynku i starają się finansować swoje inwestycje w całości ze środków klientów. Powoduje to, iż w przypadku – na przykład – upadłości dewelopera, nie uzyskujemy własności lokalu, a co więcej wpłacone środki praktycznie przepadają i po raz wtóry jesteśmy zmuszeni do ponownego nabycia raz juz kupionego mieszkania, tym razem od syndyka upadłości...
Problem istnieje od wielu lat i wcale nie ulega zmniejszeniu. W związku z licznymi skargami od poszkodowanych klientów firm deweloperskich, Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił do ministra budownictwa Andrzeja Aumillera o zajęcie stanowiska w sprawie deweloperów, którzy żądają od klientów dopłat do ustalonych cen, grożąc zerwaniem umowy. Tymczasem w Ministerstwie Budownictwa trwają od wielu lat prace nad projektem ustawy o ochronie nabywcy w umowach deweloperskich, którego celem jest "poprawa pozycji osoby kupującej mieszkanie". Niestety, prace postępują bardzo powoli i projekt ustawy chyba jeszcze długo nie trafi pod obrady Sejmu, a przecież ustawa taka rozwiązywałaby wiele problemów. Projekt ustawy przewiduje m.in. wprowadzenie do stosunku nabywca - deweloper trzeciego podmiotu jakim jest bank oraz utworzenie nowych rodzajów rachunków bankowych: mieszkaniowego rachunku powierniczych typu otwartego i zamkniętego. Bank, posiłkując się w razie potrzeby wyspecjalizowanymi podmiotami, mógłby kontrolować terminowość i prawidłowość wywiązywania się dewelopera z przyjętych zobowiązań. W przypadku otwartego rachunku powierniczego istniałaby możliwość korzystania przez dewelopera ze zgromadzonych na nim środków przed zakończeniem przedsięwzięcia budowlanego i przeniesieniem własności lokalu na nabywcę. W przypadku rachunku zamkniętego środki pieniężne nie są wypłacane sukcesywnie deweloperowi, lecz miałyby być wypłacane dopiero po przeniesieniu praw do lokalu na nabywcę.
Ustawa określać ma też istotne elementy umowy deweloperskiej, wymaganych dla jej ważności, takie jak określenie terminu zakończenia budowy i przeniesienia prawa własności lokalu/domu (wraz z prawem własności lub użytkowania gruntu) na nabywcę, sposób indeksacji ceny lokalu, kary umowne za niedotrzymanie terminów przez strony, istotne cechy mającego powstać obiektu i inne. Ustawa zapewnia też klientowi dostęp do pełnej informacji o przedsięwzięciu budowlanym przed zawarciem umowy. Deweloper byłby zobowiązany do udostępnienia prospektu informacyjnego, który zawierałby dane dotyczące temat podmiotów realizujących inwestycję, planu jej finansowania, harmonogramu prac, lokalizacji budynku, położenia i układu lokali, standardu wykończenia, rodzaju użytych materiałów i technologii.
Póki co, klientom firm deweloperskich pozostaje bardzo wnikliwe czytanie umów deweloperskich. Zalecane jest zawieranie tych umów w formie aktu notarialnego, bowiem w takim przypadku istnieje możliwość nabycia roszczenie o ustanowienie odrębnej własności lokalu, które można dochodzić na drodze postępowania sądowego, a także można wtedy ujawnić je w księdze wieczystej nieruchomości. Warto byłoby też sięgnąć do wspomnianego wyżej projektu ustawy o ochronie nabywcy w umowach deweloperskich i starać się o wpisanie do ustawy z deweloperem przynajmniej podstawowych elementów umowy, przewidzianych w tymże projekcie. Projekt umowy przewiduje, iż umowa deweloperska powinna zawierać w szczególności:
1) oznaczenie nieruchomości, na której przeprowadzone zostanie przedsięwzięcie budowlane;
2) określenie położenia oraz istotnych cech budynku, będącego przedmiotem umowy, lub budynku, w którym ma znajdować się lokal będący przedmiotem umowy;
3) określenie usytuowania lokalu w budynku, jego powierzchni i układu pomieszczeń oraz zakresu i standardu prac wykończeniowych, do których wykonania zobowiązuje się deweloper;
4) termin uzyskania przez nabywcę prawa do lokalu;
5) terminy spełniania świadczeń pieniężnych nabywcy na rzecz dewelopera;
6) wskazanie rachunku powierniczego, na którym gromadzone mają
być środki pieniężne nabywcy, oraz określenie zasad (warunków) prowadzenia tego rachunku;
7) numer pozwolenia na budowę oraz oznaczenie organu, który je wydał;
8) termin rozpoczęcia i zakończenia budowy, cenę lokalu oraz określenie warunków rozwiązania umowy deweloperskiej, a także warunków zwrotu pozostałej części środków wpłaconych przez nabywcę w razie odstąpienia od umowy deweloperskiej;
9) informację dotyczącą istniejących obciążeń na nieruchomości lub obciążeń
mogących powstać w przyszłości z tytułu już zawartych lub przewidywanych umów;
10) inne postanowienia wymagane odrębnymi przepisami dotyczącymi odrębnej
własności lokali;
11) imię, nazwisko i miejsce zamieszkania nabywcy, albo jego nazwę, siedzibę i adres;
12) określenie miejsca i daty podpisania umowy.
Projekt ustawy przewiduje tez określenie maksymalnej wysokości opłat z tytułu zawarcia umowy rezerwacyjnej a także wysokość odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez nabywcę.
Uwzględniając wartość nabywanych mieszkań, wydaje się celowe skorzystanie w każdym przypadku z fachowej pomocy prawnika oraz należy działać z należyta starannością, aby zamiast wymarzonego mieszkania, nie popaść w poważne problemy finansowe.
Adwokat Andrzej Philips zawód prawnika wykonuje już od ponad 20 lat i ma za sobą doświadczenie sędziego, radcy prawnego i adwokata wykonującego zawód Zespole Adwokackim.
niedziela, 23 marca 2008
ROZWÓD
ZAWARCIE MAŁŻEŃSTWA
Małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni złożą przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego oświadczenia, że wstępują ze sobą w związek małżeński.
Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa. Gdy zostaną spełnione powyższe przesłanki, małżeństwo uważa się za zawarte w chwili złożenia oświadczenia woli w obecności duchownego.
MAŁŻEŃSKIE USTROJE MAJĄTKOWE
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Do majątku wspólnego należą w szczególności:
1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.
Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:
1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,
2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,
5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.
Każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.
W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.
Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.
Małżonek może sprzeciwić się czynności zarządu majątkiem wspólnym zamierzonej przez drugiego małżonka, z wyjątkiem czynności w bieżących sprawach życia codziennego lub zmierzającej do zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny albo podejmowanej w ramach działalności zarobkowej. Sprzeciw jest skuteczny wobec osoby trzeciej, jeżeli mogła się z nim zapoznać przed dokonaniem czynności prawnej.
Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
1) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków,
2) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal,
3) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa,
4) darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.
Ważność umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków bez wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy przez drugiego małżonka. Druga strona może wyznaczyć małżonkowi, którego zgoda jest wymagana, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu. Jeżeli jeden z małżonków odmawia zgody wymaganej do dokonania czynności, albo jeżeli porozumienie z nim napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody, drugi małżonek może zwrócić się do sądu o zezwolenie na dokonanie czynności. Sąd udziela zezwolenia, jeżeli dokonania czynności wymaga dobro rodziny.
Z ważnych powodów sąd może na żądanie jednego z małżonków pozbawić drugiego małżonka samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym.
Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków.
Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.
Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Spadkobiercy małżonka mogą wystąpić z takim żądaniem tylko w wypadku, gdy spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie małżeństwa albo o rozwód lub wystąpił o orzeczenie separacji. Przy ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym.
Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej.
Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Rozdzielność majątkowa powstaje z mocy prawa, w razie ubezwłasnowolnienia lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.
Orzeczenie separacji powoduje powstanie między małżonkami rozdzielności majątkowej.
ROZWÓD
Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jednakże mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.
W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków obowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy jednemu z rodziców ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka.
Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd może w wyroku orzekającym rozwód orzec również o podziale wspólnego mieszkania albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe.
Na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.
Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.
W ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.
Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.
Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.
Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.
SEPARACJA
Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd orzekł separację. Jednakże mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków.
Jeżeli jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód. Jeżeli jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie orzeczenia separacji jest uzasadnione, sąd orzeka separację.
Orzekając separację na podstawie zgodnego żądania małżonków, sąd nie orzeka o winie rozkładu pożycia. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.
Orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa. Jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej pomocy.
Na zgodne żądanie małżonków sąd orzeka o zniesieniu separacji.
Adwokat Andrzej Philips zawód prawnika wykonuje już od ponad 20 lat i ma za sobą doświadczenie sędziego, radcy prawnego i adwokata wykonującego zawód Zespole Adwokackim. Nabyte doświadczenie oraz znajomość języków obcych jest gwarantem rzetelnej obsługi kontrahenta w zakresie udzielonego pełnomocnictwa.
Prowadzimy również inne rodzaje spraw - pełna informacja na stronie Kancelarii: www.philips.priv.pl www.rozwód.pl www.rozwody24.pl
Małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni złożą przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego oświadczenia, że wstępują ze sobą w związek małżeński.
Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa. Gdy zostaną spełnione powyższe przesłanki, małżeństwo uważa się za zawarte w chwili złożenia oświadczenia woli w obecności duchownego.
MAŁŻEŃSKIE USTROJE MAJĄTKOWE
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.
Do majątku wspólnego należą w szczególności:
1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków,
2) dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków,
3) środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.
Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:
1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,
2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,
5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.
Każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.
W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.
Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.
Małżonek może sprzeciwić się czynności zarządu majątkiem wspólnym zamierzonej przez drugiego małżonka, z wyjątkiem czynności w bieżących sprawach życia codziennego lub zmierzającej do zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny albo podejmowanej w ramach działalności zarobkowej. Sprzeciw jest skuteczny wobec osoby trzeciej, jeżeli mogła się z nim zapoznać przed dokonaniem czynności prawnej.
Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
1) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków,
2) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem jest budynek lub lokal,
3) czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego lub przedsiębiorstwa,
4) darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.
Ważność umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków bez wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy przez drugiego małżonka. Druga strona może wyznaczyć małżonkowi, którego zgoda jest wymagana, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu. Jeżeli jeden z małżonków odmawia zgody wymaganej do dokonania czynności, albo jeżeli porozumienie z nim napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody, drugi małżonek może zwrócić się do sądu o zezwolenie na dokonanie czynności. Sąd udziela zezwolenia, jeżeli dokonania czynności wymaga dobro rodziny.
Z ważnych powodów sąd może na żądanie jednego z małżonków pozbawić drugiego małżonka samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym.
Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków.
Jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, a jeżeli wierzytelność powstała w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.
Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Spadkobiercy małżonka mogą wystąpić z takim żądaniem tylko w wypadku, gdy spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie małżeństwa albo o rozwód lub wystąpił o orzeczenie separacji. Przy ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym.
Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa. Umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej.
Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej. Rozdzielność majątkowa powstaje z mocy prawa, w razie ubezwłasnowolnienia lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.
Orzeczenie separacji powoduje powstanie między małżonkami rozdzielności majątkowej.
ROZWÓD
Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jednakże mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.
W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków obowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy jednemu z rodziców ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka.
Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd może w wyroku orzekającym rozwód orzec również o podziale wspólnego mieszkania albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe.
Na wniosek jednego z małżonków sąd może w wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.
Orzekając o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.
W ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego powrócić do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.
Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.
Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.
Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.
SEPARACJA
Jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd orzekł separację. Jednakże mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego żądania małżonków.
Jeżeli jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód. Jeżeli jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie orzeczenia separacji jest uzasadnione, sąd orzeka separację.
Orzekając separację na podstawie zgodnego żądania małżonków, sąd nie orzeka o winie rozkładu pożycia. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.
Orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa. Jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej pomocy.
Na zgodne żądanie małżonków sąd orzeka o zniesieniu separacji.
Adwokat Andrzej Philips zawód prawnika wykonuje już od ponad 20 lat i ma za sobą doświadczenie sędziego, radcy prawnego i adwokata wykonującego zawód Zespole Adwokackim. Nabyte doświadczenie oraz znajomość języków obcych jest gwarantem rzetelnej obsługi kontrahenta w zakresie udzielonego pełnomocnictwa.
Prowadzimy również inne rodzaje spraw - pełna informacja na stronie Kancelarii: www.philips.priv.pl www.rozwód.pl www.rozwody24.pl
Subskrybuj:
Posty (Atom)